Majd Abboud heeft aan Angela Merkel een brief geschreven. Sinds maanden probeert hij deze in de media gepubliceerd te krijgen. In de Duitse en Zwitserse media. Meestal kreeg hij zelfs geen antwoord van de redacties. Via Karin Leukefeld (geaccrediteerde onafhankelijke journaliste) kwam deze brief in ons bezit. U vindt hieronder de vertaling.

Majd Abboud is 42, tandarts, kwam in 2015 naar Merkelland en woont momenteel in Saarbrücken. Hij verwijt Merkel dat de integratie – ook na drie jaar – quasi onbestaande is. Reden: Duitsland is te toegevend aan de nieuwkomers en – vooral – zet islamisten niet op hun plaats. Ook de houding van de regering t.o.v. de oorlog in Syrië is, op zijn zachtst gezegd, eerder tendentieus, want de zgn. “rebellen” werden, resp. worden, eenzijdig de hemel in geprezen.

“Geachte mevrouw bondskanselier

Daar het einde van Uw ambtstijd in zicht komt, zou ik dit als aanleiding willen nemen U hartelijk te willen bedanken dat U mij en mijn landgenoten in nood hulp aangeboden hebt en Uw land geopend hebt voor mensen op de vlucht voor oorlog en terreur. Daardoor hebt U ons veel leed bespaard; wij zijn hier in veiligheid en hebben de mogelijkheid in vrede te leven. Bovendien heb ik het altijd als een grote kans voor ons, Syriërs, gevonden door het contact met Europeanen een nieuwe cultuur te leren kennen, die ons nieuwe perspectieven opent en het ons mogelijk maakt onze horizon te verbreden.

Ik heb echter moeten vaststellen dat de voorwaarden voor een echte integratie quasi onbestaande waren en ook nu, na drie jaar, niet voorhanden zijn. Eigenlijk ondervond ik de zgn. integratie als een éénrichtingsstraat: Duitsland kwam de vluchtelingen zeer grootmoedig tegemoet, eiste echter van hen niets in ruil. Daar bovenop is de Duitse identiteit moeilijk te herkennen is voor vluchtelingen. Het is alsof het land zich ervoor schaamt en het daarom moeilijk vindt haar eigen waarden over te maken. Daar tegenover staat dat vele vluchtelingen een alles overheersend, dikwijls radicaal samenhorigheidsgevoel met de islam hebben, die dikwijls al in Syrië voor problemen in de staat en de maatschappij gezorgd hebben. Ik had de goede hoop, mevrouw Merkel, dat U erin zou slagen een vreedzaam samenleven met de nieuw aangekomenen mogelijk te maken, iets waarin wij in Syrië omwille van de toenemende radicalisering en de westerse investering in de politieke islam, niet geslaagd zijn.

Over Uw motieven werd veel geraadseld; meestal werd ervan uit gegaan dat U uit menselijkheid en christelijke naastenliefde gehandelt hebt. Maar als het om menselijkheid gaat, dan had U de recent verlengde sancties tegen Syrië moeten beëindigen. Want daaronder lijden sinds jaren nog steeds miljoenen mensen, die hun vaderland niet kunnen of willen verlaten. Tenslotte hebben ook deze mensen naastenliefde verdiend. Ook in een echte democratie, die u steeds weer uitdraagt, mogen deze mensen hun politieke mening hebben, zonder daarvoor bestraft te worden.
Onder de sancties vallen o.a. medicijnen en medische hulpmiddelen zoals protheses, die na een oorlog dringend nodig zijn. Ook de kinderen, die elke dag in Jemen verhongeren of door geweld omkomen, mogen niet verzwegen worden. En – in plaats van hen levensmiddelen of medicijnen te sturen, staat U – bewust en bereidwillig – toe tanks en granaten te leveren en laat u zelfs de Saoedische soldaten door Duitse experten opleiden, zodat ze daar nog meer mensen kunnen doden.

Is dat een christelijke politiek, zoals uit uw partijnaam moet blijken? Blijkbaar zijn voor de Duitse regering de winsten der Duitse militaire bedrijven belangrijker dan de christelijke waarden, waarmee men zo graag uitpakt.

Met groot interesse heb ik einde september in de Westfälischen Zeitung gelezen, dat in Düsseldorf een aanhanger van de FSA, die door de westerse media graag als “gematigd” bestempeld wordt, als oorlogsmisdadiger veroordeeld werd. Hij had in Aleppo als lid van een militie mensen ontvoerd, gefolterd en vermoord. Ik ben opgetogen dat er eindelijk maatregelen genomen worden om de terroristen die naar dit land gevlucht zijn te identificeren. Gelooft U echt, mevrouw Merkel, dat hij een alleenstaand geval is?

Ik heb er herhaaldelijk op gewezen dat er zich talrijke criminelen met radicale ideeën onder de vluchtelingen bevinden en dat Duitsland snel moet ingrijpen. Want, juist als men van een interculturele ontmoeting spreekt, bieden de radicalen en de misdadigers een ernstig gevaar voor de integratie en het gastland. Zij beschadigen de goede naam van de vreedzame migranten, wakkeren vooroordelen aan en bemoeilijken de integratie-gewillige vluchtelingen en de van oudsher hier wonenden het leven.
De Duitse regering heeft veel te lang hiervoor haar ogen gesloten en deze radicale ingesteldheid – zowel in Duitsland als in Syrië – goed gepraat. Daardoor heeft het de radicalen de boodschap gegeven dat zij op westerse steun kunnen rekenen, dat zij in Syrië elke misdaad kunnen begaan en desondanks nog altijd bescherming in Duitsland kunnen krijgen. Duitsland is daardoor dé vluchtbestemming bij uitstek geworden voor criminelen.
Is het dat, wat U wou “schaffen”?

Recent uitte U Uw bezorgdheid over de situatie der mensen in Idlib. Men moet hierbij vermelden, dat in Idlib de ergste djihadisten zitten, die tot op heden niet bereid zijn hun wapens neer te leggen. Met name: FSA, al-Nusra, I.S., maar ook strijders en djihadisten uit Afghanistan, Tsjetsjenië en ca. 3000 Chinese Oeigoeren. En juist deze terroristen hebben op zaterdag, 24 november 2018, het noord-westelijke deel van Aleppo met chemische wapens aangevallen. Daarbij werden volgens de recentste cijfers minstens 107 mensen gekwetst. In september hebben deze groepen bovendien het grotendeels christelijke stadje Mhardeh, in de buurt van Idlib, aangevallen, waarbij 12 mensen gedood werden.

En, in plaats van ons te helpen deze groepen te ontwapenen, stuurt U hen 50 miljoen euro Duits belastinggeld, om hen te steunen zodat ze nog meer gruweldaden kunnen begaan.

Vermoedelijk heeft de Bundesregering voorheen ook niet vernomen dat deze “rebellen” christelijke kerken in Aleppo en Homs vernietigd en ontheiligd hebben, dat zij in 2013 dorpen van minderheden (Alawieten) in de provincie Latakia en de arbeidersstad Adra aangevallen en veroverd hebben, de mannen onthoofd en de vrouwen tot slavinnen genomen hebben. Al in 2013 werden twee priesters uit Aleppo door “rebellen” ontvoerd; tot op heden is hun verblijf onbekend.

Het is meer dan duidelijk dat de Duitse regering zich aan de kant van de islamitische “rebellen” in Syrië geschaard heeft. Dit wordt duidelijk in de media. Uit Ramstein werden ook wapens aan de “rebellen” geleverd. Bij deze zgn. “rebellen” gaat het niet om strijders voor vrijheid of democratie, maar wel om islamisten, die de sharia uitdragen en geen enkele afwijkende mening of levenswijze dulden, integendeel, hard bestraffen. Het gaat om daders, die zich als slachtoffers aanbieden en door het westen ook zo voorgesteld worden.

De steun aan deze “rebellengroepen” wordt dikwijls beredeneerd met de zgz. uitgevoerde of dreigende aanvallen op de burgerbevolking. Als bewijs een reeks video’s en foto’s. Echter hebben vele gevallen in het verleden – zoals in Chemnitz – aangetoond dat men dergelijk materiaal onder een vergrootglas moet nemen en grondig controleren.

In Syrië gaat het quasi altijd om dezelfde bron, het zgn. Syrisch Observatorium voor mensenrechten (SOHR). Daarbij gaat het om één enkele man, een exiel-Syriër, die sinds 2010 in Londen woont, met de Moslimbroederschap sympathiseert en het beeldmateriaal aan de media verdeelt. Daardoor werd de maatschappij in Syrië doelbewust gespleten. Mensen werden sektarisch tegen elkaar opgeruid en uitgespeeld. Zou het niet zinvol zijn deze “bewijzen” kritisch te bekijken vooraleer men die verstrekkkende beslissing neemt toe te treden tot een internationale coalitie, en zich op deze wijze in een oorlog stort, die tegen het volkerenrecht ingaat?

Ook bij de vermoedelijke “massavernietigingswapens” in Irak, die volgens Colin Powell en Tony Blair zonder enige twijfel voorhanden waren, had men – het verleden indachtig – een les kunnen trekken. Het is tijd toe te geven dat de Bundesrepublik de foute politieke lijn in Syrië volgt en voor de verkeerde kant partij gekozen heeft. De reden daarvoor, vindt U, is dat – en dat is op zich bijzonder treurig – dat de Bundesregierung verplicht is Amerikaanse belangen te vertegenwoordigen en te verdedigen. Dat voor Duitsland slechts een bepaalde rol voorzien is, dat Duitsland geen zelfstandige en zelfbewuste buitenlandse politiek heeft, dat noem ik de moeder van alle problemen.

Geachte mevrouw Merkel
Ik weet dat ik hier slechts een Syriër met een asielvergunning ben. Mijn verblijf hier in Duitsland is een “collateral damage” van een onzinnige oorlog; mijn stem is alles wat ik nu heb.
En ik weet niet of deze boodschap U ooit zal bereiken. Maar als U echt om het welzijn der Syriërs in binnen- en buitenland bezorgd bent, dan heft U de sancties – aub – tegen Syrië op. Verstel de wissels als aanmoediging van een westerse – Nabije-Oosten-vriendschap.

Beëindig de wittebroodsweken met de radicalen, met de terroristen, maar ook met de zgn. politieke islam, zowel binnen als buiten de Duitse grenzen. Het zijn de foute gesprekspartners en dat is meer dan duidelijk. Stop met de wapenleveringen in oorlogsgebieden en stuur de mensen in het Nabije Oosten en de wereld liefde, opleiding en cultuur vanuit het hart van Europa – en geen conflicten en oorlogstuig.

Mevrouw Merkel, de wereld is veranderd, de machtsposities hebben zich verschoven. Neem nota van deze verandering en zorg ervoor dat Duitsland in de toekomst de juiste positie inneemt.

Met vriendelijke groeten

Majd Abboud
Saarbrücken, 10.01.2019″

Audio hier

U kan hem op facebook volgen.